FABULOUS FREAK OF NATURE

küçükken "ankara'nın neden kurtuluşu yok lan. ne güzel tatilimiz olurdu." diye düşünen salak bir çocukmuşum gerçekten. gerçi küçükken acaip zeki, atılgan, eğlenceli, yaratıcı bir insan olup büyüdükçe moronlaştığıma dair bazı tespitler var çevremde. babam ve uzun yıllardır en yakın arkadaşım olan batuhan böyle düşünüyor. şakalaşarak söyleseler de haklı olabilirler. bence de öyle. liseye başladığım ilk yıllar moronlaştım. zor attım üstümden. hala küçük kırıntıları üstümde. bazı konularda hala moronum. yine de şu yaşımda yaşadığım çelişkileri küçüklüğümde yaşadığım çelişkilerle örtüştürüyorum. tıpkı çay tepsisini taşımak gibi.

küçükken ailede çay tepsisini taşıyıp misafirlere servis etmek büyük onurdu. "ay ay güzel kızımıza bak aferin sana." laflarını işitmek hoşuma giderdi. çünkü genelde büyükleri takmayan, büyüklerine hiç yardım etmeyen bir kız olarak suçlanırdım. "sıçtığımın çaylarını götüriyim de bi mutlu olsunlar bari" diye düşünürdüm. (tabi "sıçtığım" kelimesini şu an eklemiş olabilirim.) "bardağa bakma önüne bak" lafı o kadar çok kafamı karıştırırdı ki. önüme baksam olmuyor. gözüm çaya kayıyor illaki. iç seslerim birbiriyle yarışıp dururdu. "dökülüyo mu acaba? ay yok önüne bak. ayy döküldü mü!! öf önüne bak!!" sonuç olarak çaylar varırdı misafirlerin eline. bi de şeker koyma faslını uzatmazlar mı!! "siktiğimin şekerini koy artık elim koptu dingil." (tabi bunu biraz daha farklı söylemiş olabilirim.) çaylar sapasağlam insanların eline vardığında da iş ne yazık ki bitmiyor. o çaylar biter ve senden bir bardak daha isterler. tıpkı şimdiki hayatım gibi.

üniversite sınavına verdiğim güç mesela. onu aştığımda bir çok şeyi aşmış olacaktım oysaki. meğerse bir bardak daha çay isteyeceklermiş. hesaba katmamıştım. tam da kendi çayımı koymuş, köşede oturuyordum. keyfimi bozmasanız olmaz sanki. dingiller!